Trzecia edycja Europejskiego Festiwalu Sztuki Performance EPAF 2008 miała nieco zmienioną formę w stosunku do dwóch poprzednich. Kurator festiwalu, Waldemar Tatarczuk, poza pię- cioma uznanymi zagranicznymi artystami zaprosił także współkuratora i przyjął propozycje projektów do sekcji otwartej. Sergio Edelsztein zarekomendował do udziału w festiwalu grupę artystów z Izraela. Jurorzy natomiast wyselekcjonowali siedmiu performerów spośród stu dwunastu zgłoszonych.
Na program festiwalu złożyło się siedemnaście performance’ów. Osiem opierało się na słowie mówionym, jeden był interaktywny, dwa zawierały monologi, w trzech wykorzystano wideo, w jednym wypadku głos czytającego tekst pełnił rolę instrumentu. Dźwięk dwukrotnie posłużył jako tło, w jednym wypadku stanowił jedyny element działania. Jedynie trzy wystąpienia przeprowadzone zostały w zupełnej ciszy. Kilka przypominało w swojej strukturze spektakl, dwa otwarcie odwoływały się do teatru.
Wykłady dotyczące współczesnej sztuki performance wygłoszone zostały przez Yurasa Barysevicha z Białorusi oraz Sergio Edelszteina z Izraela. Dwugodzinne seminarium dotyczyło czterech zagadnień: indywidualnej drogi wiodącej artystę do sztuki performance; oczekiwań, jakie mają artyści wobec potencjalnego wkładu krytyków sztuki; problemu zakończenia performance’u; związku sztuki performance z rynkiem sztuki. Nie było zaskoczeniem, że wszyscy uczestnicy festiwalu wspomnieli o artystycznej porażce jako sile, która popchnęła ich w stronę performance’u. W ostatecznym rachunku wszystkie punkty zwrotne w kulturze miały swoje źródło w braku satysfakcji z sytuacji zastanej.
Na festiwalu nie było dwóch podobnych wystąpień, nie ograniczały się też one do znanych już modeli czy typów. Niektóre od dawna funkcjonujące paradygmaty nabrały nowych znaczeń i odniesień. Skrajne podejście Akcjonistów, koncepcje zastąpienia starej sztuki rewolucją życia codziennego proponowane przez Sytuacjonistów, problemy genderowe, wyciszona sztuka medytacyjna, intermedialność Fluxusu, badanie słowa mówionego, wywodzące się z teatru oraz zamienianie go w kompozycję muzyczną, odwołania do dokonywanej przez Oscara Schlemmera eksploracji ciała poruszającego się w przestrzeni. Poprzez wszystkie te elementy festiwal nawiązywał do historii sztuki performance. Zastosowanie komputerów, wideo oraz obrazów cyfrowych postawiło artystów młodszej generacji w sytuacji, w której ich ciekawość spotkała się z określonymi umiejętnościami, pozwalającymi na wykorzystanie możliwości tkwiących w tych mediach.
