Podczas Festiwalu EPAF 2009 zaprezentowano sztukę performance tworzoną przez kobiety. Artystki sięgają do własnego doświadczenia, które staje się punktem wyjścia do dialogu z innymi, z zastaną rzeczywistością i śladami przeszłości.
Festiwal stawiał pytania o to, czy kobiece doświadczenie determinuje współczesną sztukę performance kobiet oraz czy przekraczanie konwencji, tabu, żonglowanie kliszami kobiecości jest nadal jej wyróżnikiem. W działaniach zaprezentowanych podczas festiwalu pojawiły się wspólne wątki podejmowane przez artystki. Pielęgnują one rytuały związane z ciałem, eksplorują intymność, polemizują z mitami, ale posługują się przy tym dużą dozą autoironii. To, co wydaje się przypisane kobiecemu doświadczeniu, wchodzi w obszar bardziej uniwersalny, międzypłciowy. Historie opowiedziane przez artystki rozpraszają się na wiele pojedynczych historii, w których wątek płciowy odgrywa już znaczenie marginalne.
W czwartej edycji festiwalu znalazły się dwa programy: pierwszym był openEPAF z kuratorem Waldemarem Tatarczukiem, drugi to przygotowana przez Nikki Milican prezentacja artystek brytyjskich związanych z National Review of Live Art (NRLA) w Glasgow – festiwalem sztuki performance odbywającym się już od trzydziestu lat.
